Η περιήγηση στο Πήλιο είναι μία συμφωνία από πράσινο, από καταρρακτώδη νερά, από πυκνότατους ίσκιους, από κελαηδίσματα πουλιών και από εξαίσια θέα στο απέραντο Αιγαίο και τον γαλήνιο Παγασητικό.
Βαθύτατες ρεματιές, όπου οργιάζει η βλάστηση κι ο ήλιος δεν φτάνει ποτέ ως το βάθος τους, κρύβουν όμορφους οικισμούς και αξιοθέατα.
Απ’ όλα τα χωριά του Πηλίου, υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζει για την παραδοσιακή Πηλειορίτικη του αρχιτεκτονική του: Οι Πινακάτες, ένα από τα μικρά “μεγάλα μυστικά” που σήμερα λίγοι, ανήσυχοι –ασκόπως περιπλανώμενοι – περιηγητές, γνωρίζουν για το κεντρικό Πήλιο.
Οι Πινακάτες προβάλλουν το χειμώνα μέσα στο χιονισμένο τοπίο σαν πίνακας του Μονέ, αν και η παράδοση λέει πως το χωριό πήρε το όνομά του από τα ξύλινα πινάκια (πιάτα) που έφτιαχναν οι πρώτοι κάτοικοί του.
Το χωριό, χτισμένο σε κατάφυτη πλαγιά, είναι ολόκληρο ένα αξιοθέατο. Ξεχωρίζει για τα χαρακτηριστικά δείγματα παραδοσιακής Πηλιορείτικης Αρχιτεκτονικής. που τη συναντάμε τόσο στα εντυπωσιακά αρχοντικά του όσο και στα μικρότερα λαϊκά σπίτια του.
Είναι το πιο καλοδιατηρημένο αρχιτεκτονικά χωριό στο Πήλιο, κι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός από το 1979.
Τα σπίτια είναι όλα περιποιημένα- όπως άλλωστε σ΄ όλο το Πήλιο. Οι πλακοστρωμένες στέγες έχουν ένα μολυβί χρώμα που γυαλίζει σαν ασήμι στον ήλιο, όταν δεν τις σκεπάζει το χιόνι. Οι κατακάθαρες αυλές είναι γεμάτες γλάστρες με λουλούδια που την άνοιξη ευωδιάζουν.
Μία βόλτα στα πέτρινα δρομάκια και τα λιθόστρωτα καλντερίμια οδηγεί σε όμορφα σημεία του χωριού και σε καταπράσινες τοποθεσίες γύρω από αυτό. Στην πλατεία του χωριού, μία από τις ωραιότερες του Πηλίου με έναν επιβλητικό πλάτανο πεντακοσίων ετών, βρίσκεται η βασιλική του Αγίου Δημητρίου και μια μαρμάρινη βρύση του 1894.
Οι Πινακάτες παρέμειναν για χρόνια μακριά από τον τουρισμό, στη σκιά των γνωστών γειτονικών χωριών, όπως η Βυζίτσα και οι Μηλιές.
Ο ηλεκτρισμός έφτασε το 1973 και λίγα χρόνια αργότερα έγινε η οδική σύνδεση με τον Βόλο μέσω λεωφορείου. Μέχρι το 1979 ο δρόμος σταματούσε στη Βυζίτσα και ένα λιθόστρωτο καλντερίμι συνέχιζε για Πινακάτες με το κλασικό ελληνικό μεταφορικό- ευρέως γνωστό σε όλα τα ορεινά χωριά- το μουλάρι.
Σήμερα τα πέτρινα καλντερίμια, που άλλοτε ήταν οι μοναδικοί δρόμοι επικοινωνίας, αποτελούν σπουδαία στοιχεία του πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης. Σε ολόκληρο, άλλωστε, το Πήλιο υπάρχει ένα καλοδιατηρημένο δίκτυο πέτρινων μονοπατιών που συνδέει τα χωριά και προσφέρεται για περίπατο στη φύση και ιππασία.
Διαμονή-Φαγητό :Τα τελευταία χρόνια στις Πινακάτες ανακατασκευάστηκαν κάποια αρχοντικά και λειτουργούν λίγοι μικροί παραδοσιακοί ξενώνες, δύο τρία καφέ-εστιατόρια ενώ υπάρχει και μία μικρή αγορά με τοπικά προϊόντα.
- Οι Πινακάτες βρίσκονται στο κεντρικό Πήλιο μεταξύ των χωριών Άγιος Γεώργιος και Βυζίτσα, σε μέσο υψόμετρο 560μ. και απέχουν περίπου 25 χλμ. από το Βόλο.
